Rüzgarla sürüklenen bir yaprak gibiyim
Üşüyorum, yalnızım ve kırgın
En çok da yalnızlığıma ağlıyorum
Can dostlarıma veda edemeden
Kopup gitmek zorunda kaldım, yanıyorum
Sızlıyor ruhum, titriyor korkudan
Bu yabancı diyarda bir başımayım
Yoldaşım yok, dostum yok, ailem yok
Zaten aile nedir hiç bilmem
Aile demişken, nerdeydiler?
Yer mi yarıldı da içerisine girdiler?
Bir tavşan mı kandırdı onları acaba,
Peşine takılıp patikadan saptılar
Sorular soruları kovalar
Gözlerim kendini kapar, bir rüyaya dalar
Uzun kırları koşarken nefessizce
Kalmadı tâkatım yeter artık
Kendimi bulmaya mı çalışıyorum?
Sürükleniyorken ben, neyi arıyorum?
Kaybettiklerimi, veda edemediklerimi
Kazanacaklarımı, yeni dostluklarımı
Ama ya ailem, onlar nerdeydiler?
Ben kopup giderken niçin görmediler?
Onların eli uzanmaz bana
Yanıyorum ben kül oluyorum
Görsenize beni, tutsanıza elimden
Yeter artık tak etti canıma
Kalmadı kimse yanımda, siz bile
Yeter artık gelin, yalvarıyorum size
Nerdesiniz, neden uzaklara gidersiniz
Çok yalnızım, koptum gidiyorum derinlere
Yalnız başımayım, nerdesiniz?
